Ik ben Carla Bijlsma. Hieronder deel ik graag wat meer met jou over mijn leven en ervaringen. De namen zijn niet de echte namen i.v.m. de privacy van de personen. Het geeft wat meer duidelijkheid over mijn levenservaring en u zal misschien gelijkenis vinden met de situatie waar u zich in bevind.

In mijn leven heb ik zelf een scheiding meegemaakt. Mijn dochter, Maaike, heb ik hierin moeten steunen. In die periode werd de hartsvriendin van mijn dochter op 15 jarige leeftijd wees. Haar heb ik moeten ondersteunen als een soort 2e moeder. Gelijktijdig raakte ik mijn baan kwijt waar ik 21 jaar werkzaam was.

Een start met mijn nieuwe vriend, Mike, bracht ook veel met zich mee. Mike zijn moeder en vader zijn overleden. Er zat 9 jaar tussen maar hij heeft hier veel moeite mee. Mike zijn zus had darmkanker maar heeft dit gelukkig overwonnen. Mike is gescheiden en heeft 7 jaar moeten strijden om omgang met zijn zoon te mogen hebben. Van begin af aan is er een toeziend voogd geweest voor deze situatie. Mike zijn zoon is ook uit huis geplaatst en is een jaar bij een pleeggezin geweest. Na veel instanties en trajecten ging het uiteindelijk goed met de omgang en de communicatie met zijn ex-partner. Totdat het noodlot toesloeg en zijn ex-partner samen met haar zoon (8) een auto ongeluk kreeg. Mike zijn ex-partner is ter plaatse overleden en zijn zoon overleed een paar dagen later.

Het is zwaar om degene die je lief zijn met zoveel pijn en verdriet te zien. Ook voor mij is het ontzettend pijnlijk en had intens veel verdriet. Je moet de kracht zien te vinden om door te gaan met het leven, in welke situatie je ook komt. Ik heb Maaike en Mike heel goed kunnen steunen. We zijn er krachtiger uitgekomen. Ik wil andere mensen graag steunen en helpen om de kracht te vinden om het positieve uit het leven te halen.

Mijn huwelijk, mijn dochter en een scheiding

Ik ben Carla Bijlsma en ik ben geboren in september 1969. Ik heb een goede jeugd gehad. In oktober 1989 trouwde ik met Edwin. We kregen samen een dochter, Maaike. Helaas liep ons huwelijk na velen jaren niet goed. Ik kwam een half jaar overspannen thuis te zitten. We kregen vaker ruzie en hadden een andere zingeving gekregen van het leven. We gingen uit elkaar in oktober 2007. Onze dochter had hier veel moeite mee. Ze had het gevoel dat het haar schuld was dat we uit elkaar gingen. Ze wilde het goed doen, maar werd een angstig muisje. Het wisselen van de ene ouder naar de andere was voor Maaike erg moeilijk. Mijn ex had een nieuwe vriendin waar hij wel eens ruzie mee had. Daar zat Maaike tussen. Ze werd angstig van ruzies en bouwde een muurtje om haar heen. Gelukkig had ik een goede band met Maaike, en had snel door als er iets was. Het is alleen zo dat een kind meestal niet aan kan geven wat er aan de hand is. Ze willen het niet omdat ze het moeilijk vinden, of omdat ze het weg gestopt hebben en er niet bij kunnen komen. Als ouder is het moeilijk om dat verdriet en pijn van je kind te zien. Je voelt je machteloos, en zou het liefst de situatie willen veranderen.

Op school had Maaike het ook wel eens moeilijk en begon spontaan te huilen. Dan belde ze wel eens op. Op een dag werd ik gebeld door de mentor van Maaike. Ze had van een vriendin van Maaike vernomen dat Maaike krasjes in haar pols zetten. Ik schrok hier enorm van. Ik wist dat het geen zin had om te vragen aan Maaike wat er was. Dan slaat ze namelijk helemaal dicht. Ze kan er niet bij komen. Ik besloot om met haar naar een neutraal terrein te gaan en wat te drinken. Ik vertelde toen voor het eerst waar ik tijdens mijn huwelijk met haar vader tegenaan liep en waar ik teleurgesteld in was. Toen brak Maaike. Het waren namelijk dingen waar zij ook mee zat met haar vader. Er waren overeenkomsten. Ze heeft een uur lang alles eruit gegooid. Daarna was Maaike bekaf en gingen we naar huis. Het dekseltje zat weer op het potje, maar het was voldoende geweest. Maaike heeft geen krasjes meer op haar pols gezet.

Mijn ex-partner en ik bleven met elkaar communiceren, al ging dit niet zonder slag of stoot. Gelukkig verliep de omgang vrij aardig. Al had Maaike wel eens moeite om naar haar vader te gaan. Ze wist namelijk niet wat ze dan aantrof. Als ouders waren we er wel allebei als Maaike iets belangrijks had. Bijvoorbeeld optreden vanuit haar sport, haar diploma uitreiking of als ze haar cavia liet cremeren. We konden als ouders naast haar staan. Daarvoor ben ik erg dankbaar en is voor een kind erg belangrijk. Nu jaren later heeft Maaike nog steeds contact met haar vader. Ze heeft geleerd om er mee om te gaan en haar vader duidelijk kunnen maken hoe ze er over denkt. Ze heeft geaccepteerd hoe haar vader is. Maaike is er krachtiger uitgekomen, en is geen angstige muisje meer.

Hartsvriendin Maaike heeft geen ouders meer

Maaike heeft een hartsvriendin, Fleur, die regelmatig met haar vader, Richard, bij ons kwam eten na het sporten. Voordat ik Mike leerde kennen waren we met Richard en Fleur op vakantie geweest naar Frankrijk. Fleur kwam in een tehuis terecht. Haar vader was niet altijd thuis, en Fleur zocht contact met vreemde. Het risico was te hoog dat ze met de verkeerde contact kreeg. Het ging niet goed. Fleur had ook een moeilijke jeugd gehad. Fleur had geen moeder meer, die had een aantal jaren geleden zelfmoord gepleegd. Fleur zag haar moeder dus al niet meer vanaf dat ze 4 jaar was. Fleur zag mij als een moeder voor haar. Verder had ze alleen haar oma die ze kon als familie. Fleur mocht in het weekend wel uit het tehuis. Fleur ging dan regelmatig naar haar oma. Haar vader kon het niet altijd aan. Ze is ook wel eens een weekend bij ons geweest. Ik had toen een relatie met Mike en we woonde bij elkaar.

Op een dag werd ik door Fleur gebeld. Fleur was helemaal in paniek. Haar vader Richard bleek te zijn overleden. Fleur was toen net 15 jaar. Richard was ook een vriend van mij. Ondanks het heftige nieuws kon ik Fleur gerust stellen. Fleur zou door het tehuis bij mij worden gebracht en zou een tijdje bij ons blijven, zodat we alles konden regelen. Zelf was ik na het telefoongesprek aan het trillen en kon het eerste half uur niets meer doen.

Fleur heeft afscheid genomen van haar vader. Ik stond naast haar toen ze haar vader als laatste toesprak. En ze had haar eigen gekozen bloemen voor haar vader. Ook voor mijn dochter Maaike had dit alles een behoorlijke impact. Alles was behoorlijk emotioneel. Gelukkig hadden we steun aan elkaar. Het gaat goed met Fleur en we hebben nog steeds contact met haar.

Na 21 jaar raak je je baan kwijt

Toen ik 22 jaar was kwam ik bij een bedrijf te werken op de administratie. Het bedrijf deed o.a. in verkoop van platen, cd's enz. Ik groeide met het bedrijf mee. Na vele jaren werd er veel muziek van internet afgehaald. Het bedrijf ging steeds meer achteruit. De ene naar de andere werd ontslagen. Soms zelfs meerdere tegelijk. De sfeer werd al grimmiger. Je raakt leuke collega's kwijt waar je al jaren mee heb gewerkt. Je gaat ook steeds meer denken 'wanneer komen ze bij mij, en kan ik weg'. Deze onzekerheid duurde nog zo'n 7 jaar voordat ik, samen met nog meer collega's, het nieuws kregen dat we werden ontslagen. Er bleven uiteindelijk nog maar heel weinig mensen over bij het grote bedrijf waar ik werkte. Het is heel moeilijk om na 21 jaar daar gewerkt te hebben afscheid te moeten nemen. Vooral van collega's waar je jaren mee hebt gewerkt. Je valt even in een soort gat. Toch pakte ik de draad weer op en vond werk via het uitzendbureau.

Mike raakt zijn moeder en vader kwijt

In 2009 leerde ik mijn huidige vriend Mike kennen. Het was alsof we elkaar al jaren kende. Dit was het gevoel voor meerdere mensen om ons heen. Ik heb Mike zijn moeder helaas maar een half jaar gekend. Na een half jaar raakte ze plotseling in het ziekenhuis. Mike was er met zijn vader bij dat ze kunstmatig in slaap werd gebracht. Ze hebben van alles geprobeerd, maar helaas overleed ze binnen 24 uur nadat zij was binnengebracht. Bijna alle kinderen waren erbij. Mike zijn vader was ontroostbaar. Iedereen was heel erg verdrietig. Het was een mooie uitvaart. Mike zijn vader was nu alleen. Gelukkig had hij nog zijn hond. In het begin had Mike zijn vader het heel moeilijk. Hij kreeg steun van mensen om hem heen en zijn kinderen. Gelukkig heeft hij zijn leven weer opgepakt. Mike kon gelukkig ook zijn steun vinden bij zijn zus en mij. Dan komt Mike zijn vader, na een tijd van ziekenhuis in ziekenhuis uit, begin 2018 te overlijden. En dan heb je ineens geen vader en moeder meer. Maaike, die inmiddels op haar zelf woont, kreeg ook weer slecht nieuws te horen. Net zoals bijna een jaar geleden. Voor Mike en mij is het ook bijna een jaar geleden dat Mike zijn zoon, Vincent is overleden. Je zit dan in een emotionele rollercoaster. Mike heeft alles samen met zijn broer en zus geregeld. Na een mooie uitvaart, moet je het huis van je vader leeghalen. Het is allemaal een soort herhaling van een jaar geleden. Gelukkig hadden we veel steun van de mensen om ons heen. Door de steun vind je de kracht om verder te gaan met het leven.

Mike zijn zus heeft darmkanker

Een jaar nadat Mike zijn moeder was overleden kwam zijn zus in het ziekenhuis. De zus van Mike had heel veel pijn in haar buik. Na wat onderzoek en vragen besloten ze om haar te opereren. Ze dachten dat er een knoop in haar darmen zat. Tijdens de operatie kwamen ze erachter dat het een tumor was die op het punt van knappen stond. Het had niet veel langer moeten duren. Ze konden alles weghalen en er brak een periode aan van bestraling en pillen slikken. Dit was voor Mike zijn zus een moeilijke tijd. Niets smaakte meer. De zus van Mike heeft thuis ook nog 3 kinderen. Gelukkig hebben ze een leeftijd dat ze zich zelf kunnen redden. Maar dan nog moeten ze toch opgevangen worden. De tumor bleek heel agressief te zijn. Het bleek in de genen te zitten die was doorgegeven door vader of moeder. Dus iedereen liet zijn bloed nakijken. Mike zijn zus ging goed, maar ze bleef onder controle. Na een paar jaar was het toch weer terug. Gelukkig konden ze dit snel verhelpen met bestraling en was het niet zo ernstig als de vorig keer. Mike zijn zus was weer schoon. Toch blijft het in je gedachten dat het terug kan komen.

7 jaren strijd om je zoon te mogen zien

Tussen Mike, mijn nieuwe vriend, en Maaike klikte het goed. Maaike zag Mike als een 2e vader. Ze heeft hier in het begin veel moeite mee gehad. Voor haar gevoel mocht het niet. Mike had het ook wel eens moeilijk. Mike heeft 2 kinderen uit zijn eerste huwelijk. Helaas zag hij deze kinderen niet meer. Ook had hij nog 1 kind uit zijn tweede huwelijk. Mike moest zo knokken om zijn kinderen te mogen zien, terwijl Maaike op dat moment als een dochter voor hem was. Het karakter van Maaike lijkt ook veel op die van Mike. Met hun eigen problemen botste deze twee regelmatig met elkaar. Daarbij hadden ze ook heel veel aan elkaar.

Mike zijn zoon Vincent, uit zijn 2e huwelijk, zag ik voor het eerst dat zijn zoon een half jaar was, tijdens de omgang van 2 uur. De omgang vond 1 keer in de twee weken plaats op neutraal terrein, met Mike zijn ex-partner vlakbij. Na een paar keer werd de omgang verbroken. Er volgende een aantal jaren van onder andere rechtszaken, beschuldigingen, verschillende toeziend voogden voor Vincent, verschillende instanties, veel emoties van frustratie, onmacht en verdriet.

Via de rechter werd bepaald dat er omgang zou plaatsvinden bij het omganghuis. Voordat er een uitspraak is en alles geregeld is bij het omganghuis ben je 9 maanden verder. Gelukkig zag Mike zijn zoon weer tijdens omgang van 2 uur in een kamertje van het omganghuis met begeleiding. Dit vond 1 keer in de 3 weken plaats. Helaas duurde het maar een half jaar. Daarna moet er weer een contract opgesteld worden, met daarbij de betaling. Voordat alles rond was en de zomervakantie er ook tussen kwam, werd de omgang pas een half jaar later voortgezet bij het omganghuis. Bij het omganghuis worden er ook verslagen opgemaakt. De moeder van Vincent had een ander visie op de situatie dan het omganghuis. Mike wilde alleen maar omgang met zijn zoon. Inmiddels kwam er een toeziend voogd voor Vincent, hij was toe 3 jaar. Na een half jaar stopte de omgang bij het omganghuis en werd deze voortgezet bij het Leger des Heils. Hierbij had Mike ook 2 uur omgang in een kamertje met begeleiding en vond dit 1 keer in de 3 weken plaats. Als vader wil je niets liever dan gewoon omgang waarbij je zoon bij je thuis komt. Ondanks dat we er alles aan deden om dit voor elkaar te krijgen waren we wel blij dat Mike omgang had met zijn zoon Vincent.

Na uitspraak van de rechter moest het omgangstraject plaatsvinden bij Time out. Bij Time out werd besloten dat eerst beide ouders in behandeling moesten. De omgang moest daarbij even wachten. De omgang werd steeds vooruit geschoven en na bijna 2 jaar had Mike eindelijk weer omgang met zijn zoon Vincent. De band tussen Mike en Vincent was gelukkig nog steeds goed. Vincent was blij om bij zijn vader te zijn.

De omgang was hierbij ook voor 2 uur en 1 keer in de 3 weken met begeleiding. Dit duurde helaas maar een paar maanden. De moeder van Vincent was het niet eens met de gang van zaken en de verslagen van Time out. Ze had geen vertrouwen meer in Time out. De omgang werd weer voortgezet bij het Leger de Heils.

Eindelijk kwam Vincent toen 4 maanden later voor het eerst bij ons thuis. Nog wel met begeleiding. En dat een dag voor kerst. Het was echt een kerst cadeau voor ons. De omgang werd snel onbegeleid en wat opgebouwd. Het opbouwen van de omgang verliep wel stroef. De moeder van Vincent wilde het niet zo snel laten gaan. Na een half jaar sprak de rechter uit dat Vincent ook bij zijn vader moest slapen. Er zou een korte opbouw plaatsvinden. Daarna kwam Vincent 1 keer in de 2 weken een heel weekend bij ons. De moeder van Vincent kon zich hier niet in vinden en probeerde het nog te veranderen. Toch bleef er omgang.

Doordat het niet goed ging met Vincent en zijn ontwikkeling, met daarbij andere omstandigheden kwam Vincent in een pleeggezin. Ondanks dat het voor Vincent heel moeilijk is om uit huis geplaatst te worden, werd hij daar goed opgevangen. Vincent ging zichtbaar vooruit in alles. Beide ouders moesten van de rechter het traject van 'kind in de knel' bij Parlan volgen. Dit is een programma voor ouders en hun kinderen bij wie een scheiding voor problemen zorgt bij het kind als het gaat om het contact dat hij/zij heeft met zijn/haar ouders. Dit was voor Mike en zijn ex-partner heel goed. Ook voor Vincent was dit goed. De communicatie tussen Mike en zijn ex-partner ging ook veel beter.

Vincent had omgang met zijn vader en zijn moeder. Mike kreeg nu gelukkig zijn zoon regelmatig te zien. Vincent kon zich vrijer bewegen bij zijn vader en zijn moeder. Er was geen spanning voor Vincent. Samen met Mike genoten we hier volop van. Ook Maaike vond het fijn als Vincent er was. Bij ons thuis vermaakte Vincent zich volop. Samen spelen en stoeien. En als we ergens naar toe gingen vond hij het geweldig.



Toen Vincent voor het eerst bij ons thuis kwam moest hij wennen aan onze honden Macha en Right. Maar al vrij snel waren het goede vrienden van elkaar. Right, het mannetje, en Vincent waren maatjes van elkaar. Ze waren regelmatig bij elkaar te vinden. We konden nu eindelijk momenten samen met Vincent beleven. Voor het eerst vierden we samen Pasen, Vaderdag, sinterklaas, kerst, oud & nieuw en natuurlijk Vincent zijn verjaardag. Vincent leerde ook meer de familie kennen. Vincent ging ook voor het eerst met ons mee op vakantie. We hebben een heerlijke vakantie gehad. Vincent kwam met al meer mensen in contact, en was dan heel open. Vincent ontwikkelde zich duidelijk steeds meer. Het was voor ons allemaal zo bijzonder dat we dit eindelijk konden doen met Vincent.

Na een jaar in het pleeggezin te hebben gezeten kwam Vincent weer bij zijn moeder wonen. De omgang ging goed. Het vertrouwen begon bij ons allemaal weer wat terug te komen. Op school konden ze ook merken dat het goed ging met Vincent. En dat is toch wat je als ouders zijn graag wil horen. Mike en zijn ex partner hadden nog wel regelmatig gesprekken bij Parlan. Je ziet weer een mooie toekomst samen en met Vincent.



Als alles goed lijkt te gaan, dan overlijdt je kind

Dan op een dag in april stonden er 2 politie agenten voor de deur. Ik was alleen thuis. Dan flitst er verschillende dingen door je hoofd. Ik werd verzocht om even naar binnen te gaan, dan konden ze me wat vertellen. Vincent en zijn moeder waren samen betrokken geweest bij een zwaar verkeersongeluk. Daarbij was Vincent zijn moeder ter plekke overleden en Vincent lag zwaargewond in het ziekenhuis van Utrecht. Je schrikt enorm. Dit kan je allemaal niet bevatten. Het kan niet waar zijn.

Ik ging samen met de politie naar mijn ouders om het Mike te vertellen. Mike was bij mijn ouders. Mike schrok enorm en kon het niet bevatten. Mike heeft een aantal keren gevraagd, is ze dood dan? En toen zei hij, nu heeft Vincent geen moeder meer. Mijn ouders waren ook enorm geschrokken. Als je de schrik in iemand zijn ogen ziet als je dit nieuws krijgt te horen, kan je niet uitleggen hoe zwaar dit is. Mike en ik werden verzocht om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan.

Mike en ik konden het allemaal niet bevatten. Mike zijn ex-partner dood? Dat kon toch niet. Dan heeft Vincent geen moeder meer. Het ging er bij ons niet in. En hoe zouden we Vincent aantreffen? We reden met maar een doel naar het ziekenhuis. Alsof je emoties zijn uitgeschakeld. Met een raar gevoel in je onderbuik, alsof je examen moet doen. Mijn ouders gingen naar ons huis om de honden thuis te brengen en om Maaike op te vangen. Zodat zij het tegen Maaike konden vertellen. Het was allemaal een vreselijke nachtmerrie.

In het ziekenhuis aangekomen werden we opgevangen door de familie politie. Daar werden we wat op de hoogte gesteld van wat er speelde en hoe Vincent erbij lag. Hij zou aan allemaal slangetjes liggen en was vastgelegd met een speciale kussen. Vincent had zwaar hersenletsel. Daarbij waren zijn bekken gebroken, zijn longen gekneusd en hij had een gebroken sleutelbeen. De oma van Vincent was al bij hem geweest en was op weg naar haar dochter om haar te identificeren. We dachten gelijk hoe verschrikkelijk dat moet zijn voor haar. Hoe zou haar dochter erbij liggen? De arts kwam bij ons en nam ons mee naar Vincent. Want je wil toch zo snel mogelijk naar hem toe. Als je dan aan zijn bed staat ben je verslagen. Dat arme ventje. Je wil van alles voor hem doen, maar je kan niets. Er werd ons ook verteld dat het er niet best uit zag. We moesten maar van het ergste uitgaan. Deze woorden gingen er bij mij niet in. Ik hield zoveel hoop dat het goed zou komen. We mochten in het ziekenhuis blijven slapen, maar we besloten om naar huis te gaan. Hier konden we toch niets doen. Thuis hadden we afleiding en troost aan de honden.

De volgende dag was de situatie niet veranderd. De hele dag waren we in het ziekenhuis. Alles gaat door je hoofd. We sliepen weer thuis. De dag daarna werden we bij aankomst in een kamer apart genomen. Ze konden niets meer voor Vincent doen. De kansen waren 0%. We moesten samen met de familie afscheid nemen van Vincent. Samen met Mike zaten we in een kamertje en gingen mensen bellen. Als eerste mijn dochter Maaike. Dit is zo vreselijk om dit aan je dochter te moeten vertellen door de telefoon en je niet bij haar kan zijn. Maaike moest vreselijk huilen. Haar vriend was gelukkig bij haar en heeft haar opgevangen. Daarna is Maaike en haar vriend door de buren naar het ziekenhuis gebracht. Verder moet je alle betrokkenen bellen. Dit is zo zwaar. En als ze dan allemaal in het ziekenhuis zijn, is het allemaal zo emotioneel. Iets wat je veel later pas beseft.

Mike wilde alles samen doen met de moeder van zijn ex-partner. Mike heeft ook aangegeven om de organen van Vincent te doneren. Zodat er nog andere mensen geholpen konden worden. Dit vond ik zo moedig van hem. Ik zelf was nog in een roes dat dit allemaal niet zo was en dat het een nachtmerrie zou zijn. We waren met een groep samen en alles ging met een lach en een traan. We steunden elkaar. In het ziekenhuis kregen we een plukje haar van Vincent. We maakte afdrukken van zijn hand, zodat deze in gips gegoten konden worden. En er kwam iemand die foto's kwam maken van de laatste momenten met Vincent. Herinneringen die we dan nog van hem hadden.

Vanwege de donatie hadden we regelmatig korte gesprekken hierover. We werden hier goed in begeleid. We wisten precies hoe het allemaal zou verlopen en wat er kon gebeuren. Het moment was daar. We liepen naar de kamer van Vincent. Mike voorop, hand in hand met de oma van Vincent en mij. Maaike en haar vriend achter ons en daar achter de rest. Vincent lag in de arm van Mike. Maaike en ik hielden zijn hand vast. Oma zat aan de andere kant van het bed, samen met familie, en hield ook zijn hand vast. Mike koppelde het zuurstof af bij Vincent. Hij ademde nog 1 keer en toen kwam er rust in het gezicht van Vincent. Er ontstond zelf een lachje op zijn gezicht. Met steun aan elkaar verlieten we de kamer.



De uitvaart zou allemaal samen gaan. Vincent en zijn moeder samen. Vincent lag samen met zijn moeder in de kerk vlakbij ons huis. De kinderen van zijn school hebben ook afscheid genomen. Op een bijzondere manier gaven we de kinderen handvatten, zodat ze hier iets mee konden als ze Vincent miste. Op de dag van de uitvaart droegen Mike, Maaike, de vriend van Maaike en ik de kist van Vincent naar buiten de auto in. Tijdens dat moment luiden de kerkklokken. De moeder van Vincent werd gedragen door oma en familie. Vincent ging samen met zijn moeder in een witte auto. De uitvaartdienst was mooi, zwaar en heel emotioneel. Er zijn heel veel mensen gekomen voor Vincent en zijn moeder. Ook bij de condoleance. Om ze allebei de laatste groet te geven. Daarna hebben we heel veel steun van de mensen om ons heen gehad. We hebben nog contact met Vincent zijn school. Je moet weer verder met het leven zonder Vincent. Er zijn alleen nog maar herinneringen.